Greer Garson stała się jedną z największych gwiazd Hollywood lat czterdziestych, zdobywając Oscara za Panią Miniver i otrzymując siedem nominacji do tej nagrody. Oto jej życiorys.
Teatr i kontrakt z MGM
Debiut sceniczny w Birmingham Repertory Theatre nastąpił w 1932 roku, kiedy Garson miała już za sobą studia i krótką pracę w reklamie. Przez lata trzydzieste występowała w londyńskim West End i w transmisjach telewizyjnych BBC, eksperymentujących wówczas z nowym medium.
W maju 1937 roku zagrała w trzydziestominutowym filmie razem z Dorothy Black, co było pierwszym znanym telewizyjnym pokazem Szekspira. Louis Mayer z Metro-Goldwyn-Mayer zauważył ją podczas londyńskiego pobytu i podpisał kontrakt na początku 1938 roku.
Garson przeprowadziła się do Stanów Zjednoczonych i rozpoczęła pracę nad filmem Żegnaj Chips, który miał przynieść jej pierwszą wielką rolę filmową. Przejście z teatru do kina okazało się naturalnym krokiem dla aktorki, która szybko opanowała specyfikę nowego medium.
Seria nominacji i triumf
Żegnaj Chips z 1939 roku dał jej rolę Katherine Chipping i pierwszą nominację do Oscara, pokazując jej talent w dramatach kostiumowych. Rok później zagrała Elizabeth Bennet w adaptacji Dumy i uprzedzenia, zdobywając kolejną nominację.
Kwiaty pokryte kurzem w 1941 roku przyniosły trzecią nominację, ale prawdziwy przełom nastąpił rok później z Panią Miniver. Kreacja Kay Miniver przyniosła jej statuetkę Oscara i przemówienie, które według Księgi rekordów Guinnessa trwało pięć i pół minuty – najdłuższe w historii ceremonii.
Ta sama seria sukcesów trwała przez kolejne lata – Zagubione dni, Curie-Skłodowska, Pani Parkington i Dolina decyzji przyniosły cztery kolejne nominacje do Oscara. W 1945 roku zajmowała trzecie miejsce wśród najchętniej oglądanych gwiazd w rankingach brytyjskim i amerykańskim.
Spadek popularności i Broadway
Połowa lat czterdziestych przyniosła stopniowy spadek zainteresowania jej filmami, mimo współpracy z Walterem Pidgeonem i Clarkiem Gable w produkcjach jak Adventure czy Scandal at Scourie. W 1954 roku zakończyła siedmioletni kontrakt z MGM i odeszła z wytwórni.
Musical Auntie Mame na Broadwayu w 1958 roku przyniósł jej pozytywne recenzje i pokazał wszechstronność jako artystki scenicznej. Dwa lata później zagrała Eleanor Roosevelt w Sunrise at Campobello, otrzymując siódmą i ostatnią nominację do Oscara.
Gwiazda na Hollywoodzkiej Alei Gwiazd przy Vine Street w 1960 roku uhonorowała jej wkład w kinematografię. Garson zakończyła aktywną karierę filmową, choć nadal była obecna w życiu publicznym przez kolejne dekady.
Życie w Nowym Meksyku
Małżeństwo z miliarderem naftowym Buddym Fogelsonem w 1949 roku przeniosło ją na rancho Forked Lightning w Nowym Meksyku, gdzie hodowali konie arabskie. W 1951 roku przyjęła obywatelstwo amerykańskie, zachowując równocześnie paszport brytyjski.
Wspierała Partię Republikańską, ale odmówiła kandydowania do Kongresu w 1966 roku, preferując działalność filantropijną nad polityczną. Jej darowizny dla uniwersytetów w Teksasie sięgały kilku milionów dolarów, wspierając rozwój edukacji w regionie.
Królowa Elżbieta II odznaczyła ją Krzyżem Komandorskim Orderu Imperium Brytyjskiego w 1993 roku. Garson zmarła w 1996 roku w Dallas i spoczęła na cmentarzu Sparkman-Hillcrest.
O autorze: przez wieki
