Maurycy Saski. Nieślubny syn Augusta II Mocnego

Nieślubny syn Augusta II Mocnego

Maurycy Saski urodził się 28 października 1696 roku w Goslarze, niewielkim miasteczku na terenie Rzeszy. Jego matka, Aurora von Königsmarck, była kobietą nieprzeciętną – inteligentną, charyzmatyczną, a przede wszystkim dobrze zorientowaną w politycznych rozgrywkach swoich czasów. Maurycy odziedziczył po niej nie tylko urodę, ale i zdolności interpersonalne, które pomogły mu w dorosłym życiu.

Gdy Maurycy miał 15 lat, August II Mocny oficjalnie uznał go za syna i nadał mu tytuł hrabiowski. Był to tak naprawdę początek drogi, która miała zaprowadzić go na szczyty wojskowej hierarchii.

Młody Maurycy Saski

Przeznaczenie Maurycego było jasne od początku: miał zostać żołnierzem. Pierwsze kroki na tej drodze stawiał podczas Wielkiej Wojny Północnej (1700-1721). Już wtedy odznaczał się nieprzeciętną odwagą, co w połączeniu z jego inteligencją czyniło z niego idealnego młodego dowódcę.

Jako młody oficer walczył z konfederatami tarnogrodzkimi na ziemiach Rzeczypospolitej, a na Pomorzu mierzył się z wojskami szwedzkimi króla Karola XII, jednego z najbardziej utalentowanych dowódców epoki.

Po zakończeniu wojny północnej Maurycy Saski znalazł się w Austrii, gdzie służył pod rozkazami księcia Eugeniusza Sabaudzkiego, uczestnicząc w wyprawach skierowanych przeciwko Imperium Osmańskiemu. Wojna z Turkami była dla młodego Maurycego bezcenną lekcją strategii i taktyki. Maurycy nie tylko szybko przyswajał sobie wiedzę wojskową, ale i wyróżniał się zdolnością podejmowania decyzji pod presją – cechą, która miała stać się jego znakiem rozpoznawczym w przyszłości.

Francuski marszałek

W 1720 roku Maurycy Saski zaciągnął się do armii francuskiej jako generał brygady. Nad Sekwaną łatwo znalazł sojuszników i protektorów, którzy otworzyli przed nim drzwi do dalszych awansów. Francja szybko stała się jego drugą ojczyzną, a Ludwik XV nie tylko docenił jego zdolności wojskowe, ale również obdarzył go osobistym zaufaniem. Za swoje zasługi Maurycy został z czasem mianowany na marszałka.

Kulminacyjnym momentem jego kariery była wojna o sukcesję austriacką (1740-1748). Maurycy Saski dowodził wówczas francuskimi wojskami w Niderlandach, odnosząc oszałamiające zwycięstwa nad koalicją antyfrancuską. Najświetniejszą wiktorię nieślubny syn Augusta II Mocnego odniósł w bitwie pod Fontenoy w 1745 roku, podczas której wykorzystał kardynalne błędy przeciwnika, przeprowadzając udany manewr ofensywny.

Niedługo później Maurycy Saski zabłysnął w bitwach pod Rocoux (1746) i pod Lauffeldt (1747). Każde z tych zwycięstw udowadniało, że Maurycy był mistrzem sztuki wojennej. Jego zdolności inspirowały młodszych oficerów, którzy widzieli w nim jednego z największych geniuszy wojskowych epoki.

Czytaj również: Aurora von Königsmarck. Pierwsza kochanka Augusta II Mocnego

Ostatnie lata życia i śmierć

Po latach kampanii wojennych Maurycy osiedlił się w zamku Chambord, podarowanym mu przez Ludwika XV. Spędził tam ostatnie lata życia, pielęgnując swoje zainteresowania – wojskowość, sztukę i naukę.

W tym okresie syn Augusta II Mocnego poświęcił się pisaniu dzieł na temat sztuki wojennej, z których wiele stało się podręcznikami dla kolejnych pokoleń dowódców. Własne doświadczenia wzbogacał o przemyślenia na temat logistyki, manewrów czy morale wojsk.

Maurycy Saski zmarł 30 listopada 1750 roku w Chambord. Pochowano go z honorami w kościele św. Tomasza w Strasburgu, a jego grób każdego roku jest odwiedzany przez wielu turystów, w tym z Polski.

Czytaj również: Zabiła męża, a potem udawała żałobę. Komedia carycy Katarzyny Wielkiej

Skandalista Maurycy Saski

Maurycy Saski nigdy nie zaznał spokojnego życia rodzinnego. Jego jedyne małżeństwo z Joanną Wiktorią Tugendreich von Löben zakończyło się rozwodem po zaledwie siedmiu latach. Znany był z licznych romansów i nieślubnych dzieci. Jedna z jego córek, Maria Aurora Saska, była babką znanej pisarki George Sand.

Romanse Maurycego były tematem niekończących się plotek i spekulacji. Sam marszałek nie krył się ze swoją słabością do kobiet i hedonistycznego stylu życia. Był na tyle charyzmatyczną osobowością, że zdobył z czasem nawet uznanie wśród tych, którzy potępiali jego postępowanie.

Czytaj również: Caryca Anna Romanowa. Najgorsza władczyni w historii Rosji?

Wybór literatury

• McNally M., Fontenoy 1745. Krwawa klęska Cumberlanda, Oświęcim 2018.